„Autoportret” nr 4 [59] 2017
ARCHITEKTURA AWANGARDY
W najnowszym numerze „Autoportretu” podejmujemy temat architektury radykalnej, zrywającej z dotychczasową konstrukcją świata. Pytamy o współczesne znaczenie idei odziedziczonych po dwudziestowiecznej awangardzie. Prezentujemy kluczowe dla ruchów awangardowych diagnozy i postulaty. Analizujemy ich retorykę i estetykę oraz sposoby ich użycia. Konfrontujemy się z mitologiami architektonicznej awangardy i poniesionymi przez nią porażkami, a także szukamy postaw awangardowych we współczesnej architekturze.
W numerze:
– Hilde Heynen definiuje architektoniczną awangardę;
– Kinga Nędza-Sikoniowska wyjaśnia, dlaczego Ernstowi Mayowi nie udało się przeszczepić niemieckiego programu społecznego budownictwa mieszkaniowego na grunt ZSRR;
– Emiliano Ranocchi analizuje futurystyczną retorykę tekstów Tadeusza Peipera;
– Michaił Ilczenko pisze o tekstach konstruktywistów kreujących narrację sowieckiej architektury w stopniu przewyższającym skalę nowych budowli;
– Owen Hatherley opisuje chwiejną postawę Zachodu wobec komunizmu – rozdartą pomiędzy potępieniem a romantyzacją – recenzując kilka londyńskich wystaw rosyjskiej awangardy zorganizowanych w stulecie rewolucji październikowej;
– Marcin Wicha pokazuje użycie rosyjskiego konstruktywizmu jako estetycznego pokrowca skrywającego nadużycia dawnych i obecnych reżimów w Rosji;
– Anna Winkler na przykładzie Międzynarodówki Sytuacjonistycznej opisuje, jak utopijni powojenni awangardziści buntowali się przeciwko modernistycznej urbanistyce;
– Aleksandra Kędziorek opowiada o ideach projektowych Zofii i Oskara Hansenów;
– Maciej Miłobędzki rozprawia się z awangardowym brakiem zrozumienia materii i unaocznia współczesne konsekwencje idei dematerializacji architektury.
